Ama hepsinden önce sen gidiyorsun
Gidiyor yarınım ,gidiyor evvelim ,yaşamım sebebim gidiyor
Ama hepsinden önce sen gidiyorsun
Gitmek tüm kalanları yanında götürmekmiş
Ben bilmem ,sen bilirsin elbet
Sen gidiyorsun
Dur! dur! gitme bir bakış borcun var bana son gidişinden...
Ne denebilir ki; kendimi evimde hissettiğim, merdivenlerinden çıkarken bütün her şeyi arkamda bırakıp sadece O'na konsantre olduğum, koltuklarında kimi zaman sevinçten kimi zaman sinirden ağladığım mabedime veda zamanı...
Her veda yıkıcı olur ama insanın evine,hatıralarına vedası hepsinden daha fazla koyuyor.
Sınavlarım yüzünden vedada yanında olamayacağım ama televizyondan da izlesem vedayı, gözyaşlarıma hakim olabileceğimi düşünmüyorum. Anılar aklıma geldikçe hep boğazımda birşeyler düğümleniyor.
Ben değil miydim yeni stad açılsın koşa koşa gideceğim diyen?
Ben değil miydim okul biter bitmez kombine hazır yeni staddan diye düşünen?
Ama bunları düşünürken sana veda edeceğim aklıma bile gelmemişti, bunca yıllık hatıranın 'seni yıkacak dozer' var ya işte, onunla birlikte toza dumana karışıp yok olacağını inan hiç düşünmemiştim.
Düşünsem, o stad bitmesin biraz daha hazırlanayım vedaya derdim kendime, ama vedaya hazırlanmak kolay mı?
Olimpiyat'a giderken bile senden ayrılmak zor olmuştu;
'Bir gün yeniden geri geleceğimizi' biliyorduk ama Olimpiyat'a gitmeyi değil de sana gelmeyi istiyordu ayaklarım hep. 'Oraya stad yapanın' dedik; 'Biz SamiYen çocuğuyduk' çünkü dağ başında ne işimiz vardı evimiz bizi beklerken.
Keşke başka şansımız olsaydı da sana elveda değil yeni haline merhaba diyebilseydik, ama bu vedayı uygun gördüler bize, elimizden ne gelir ki...
Son kez elveda SamiYen...
Geri gelemeyeceğiz ama;
Biliyorum bir gün
Kavuşacağız yeniden!
